Weet ik
In dit stuk houden we het algemeen en maken niets specifiek. Daar gaan we:
Als we er bij stilstaan weten toch eigenlijk bijna niets. Tenzij we ons een tijdlang vastbijten in een bepaald onderwerp en materie. Zodanig dat we alles eromheen bijna vergeten, buiten de basale zaken uiteraard. Kijk naar zo’n voetbaltoernooi als het EK en u weet waar ik het over heb. Als dagelijkse zekerheden wegvallen of dreigen te verdwijnen worden we vaak wakker. Maar dan ook echt wakker of we verdwijnen definitief in lethargie.
Mocht je reeds lang samenleven stel je dan voor dat dit uit elkaar valt. Aiaiai, wat dan? Of je verliest je betrekking of belangrijke klanten. Voorbeelden te over. Dan komt het er op aan betere tijden af te wachten en toch niet te blijven stilzitten. Dat is raar maar waar, een positie als in een spagaat. Externe oorzaken kun je niet altijd beïnvloeden. Proberen kan altijd maar waar stop je de energie in, hè. Interne oorzaken kun je wel proberen aan te pakken al gaat dat ook niet altijd. Kortom, als we er bij stilstaan hebben we soms geen idee.
Dat had ik kunnen weten
Dat we het niet altijd weten en geen idee hebben wil er natuurlijk bij veel lui helemaal niet in. En misschien zit ik er ook wel helemaal naast. Alleen lijkt het daar niet op wanneer ik er bij stilsta en dit overdenk. Het gaat wellicht iets te ver om te stellen dat we uiteindeljk maar waar wat aanrommelen. Hoewel ook dat idee zich soms hardnekkig opdringt. Nadat problemen achter ons liggen, dit is met name altijd als de tijd er overheen gaat, praten we ons vaak naar een betekenis toe. „Ja, ik wist het wel” of „Zie je nu dat het toch ergens goed voor was”.
We praten bijna als een goed advocaat in een meeslepend pleidooi wetteksten om de cliënt heen. En als je daar intensief naar luistert en de spreker verstaat het vak, dan concludeer je „Het had niet anders dan dit kunnen en moeten zijn”. Zo geven we betekenis aan de problemen in het verleden. Welke later in de tijd vaak niet zo zwaar bleken als leek toen het probleem zich voordeed. Ja, het is me wat en het valt niet altijd mee. Het bestaat ook niet dat alles altijd meevalt. Dat hoeft trouwens niet want wie zegt dat dat moet? Dat hangt samen met het feit dat we met z’n allen telkens doelen stellen, soms absurde en dan weer realistische.
Hoe is het mogelijk
Mocht je regelmatig lezen en van gedachten wisselen met anderen, in het bijzonder ook buiten je bekende kring, dan strekken zich veel gebeurtenissen tot voorbeeld. Dat dan weer wel. Met een beetje beleid zijn er wel wat valkuilen, het maakt nu even niet uit waarin, te vermijden. En toch tuinen we er af en toe opnieuw in. Tja, het kan toch niet waar zijn denken we vervolgens. Vol verwondering bedenken we ons dat we geen idee hebben en zoeken direct daarna naar zingeving. Want vinden we, de dingen gebeuren niet zomaar. Terwijl we dit laatste niet kunnen uitsluiten. Het valt ook niet eenvoudig uit te leggen. En dat duidt er vaak op dat we het ook zelf eigenlijk niet begrijpen. Dat niet-begrijpen of niet-direct-begrijpen moeten we niet erg vinden.
Het voorgaande is toepasbaar binnen een individueel leven en hele volksstammen. Kortom, binnen de vele problemen die zich in een leven, carrière en verhouding kunnen voordoen.
En dus
Dus niets. Wel maatregelen treffen daar waar nodig geacht binnen de context die er op dat moment toe doet. Niet als een wilde vanuit louter enthousiasme gaan handelen. Stilstaan, overdenken en dan handelen of wachten. Wachten is in deze inderdaad niets doen. We schrijven vrolijk verder, met de moed der wanhoop en ook die van hoop trouwens. En we blijven oefenen en herhalen, slijpen en tollen, onderzoeken en verwonderen. Het is niet anders, wat er ook gebeurt, waar ik ook ben, wat ik ook doe….. en dat geldt ook voor u.
P.S. de volgende keer maken we het specifiek en niet-algemeen.