Naar voren
U kent het: wat als ik dit of dat ga doen? Is dat verstandig, kan dat, wat vinden x, y en z hiervan….. Wat is, als je er bij stilstaat, de eigenlijk achterlijke gewoonte om naar voren te willen kijken. Ja, je moet visie hebben. Weten wat er op je af gaat komen. Wel, dat kan alleen als er ergens een Grand Master Blue Print Plan (de Campagne) ligt (te verstoffen). Anders dan dit kan ik eerlijk gezegd na lang overdenken niet een gegronde en bijna heilige reden verzinnen om alles af te stemmen op de toekomst. U wel? Laat het me a.u.b. weten.
Terugkijkend op wat er allemaal is gebeurd rijgen de gebeurtenissen zich eerder allemaal aan één dan dat er een enorm overdacht plan aan ten grondslag lag. Wel lijken voorvallen achter elkaar geplaatst en achteraf bekeken, zich bijna aan te passen aan elkaar. Maar misschien is ook dat niet waar want er gebeurde immers niets anders dan dat wat er gebeurde. Dat klopt, hè?
Hoe zit dat?
Ook ontstaan er strengen aan gebeurtenissen, terugkijkend uiteraard, doordat het ene het andere aanroept. Ga ik naar school dan heb ik een pen nodig. Ik koop de pen en heb daar geld voor nodig. Ik ga naar de winkel en kom daar de winkeleigenaar tegen. De voorvallen, ontmoetingen en acties rijgen zich aan elkaar. In mijn beleving ontbreekt het vrijwel iedereen aan overzicht. Hier zijn velen het niet met me eens maar daar kan ik niets om geven.
Ik bedoel namelijk een echt overzicht. Tenzij iemand staat aangesloten op een mij onbekende en onbeschreven bron. Het zou wel eens veel beter kunnen zijn om het allemaal niet te weten. Zo hoef ik bijvoorbeeld niet te weten waar, wanneer en hoe ik ooit zal gaan sterven. De lotto-uitslagen dan? Eh, daar speel ik niet aan mee. Ook nooit gedaan trouwens.
Wat dan wel?
Een goede vraag en laten we vooral niet snel in paniek raken. Het is mij telkens weer gebleken dat in de praktische zin alles wat je meemaakt zinnig (zal moeten) blijken. Zo, dat is geschreven zonder enig wetenschappelijk bewijs en met vrijwel geen onderbouwing. Dat moet je toch ook maar durven, haha. Het is een intuïtieve stelling. Deels gebaseerd op het feit dat, zie de eerste alinea, er ook niets anders gebeurde dan dat wat er nu éénmaal gebeurd is.
Pats, daar heb ik het weer gezegd. Anderszijds wil niemand iets tragisch meemaken. Nee, dat wil niemand. Niemand wil deel hebben in de kleine berichtjes uit de zijkolommen van de krant op pagina drie en verder waarbij doden zijn gevallen, ongelukken zijn gebeurd en tragiek de boventoon voert. En toch zijn ze geplaatst, is het dus gebeurd en zal het ook blijven voorkomen.
Gewoon maar doen?
Eh, daar komt het vaak op neer. Hoe hard we ook willen dat dit niet het geval is. Van die kreten “Dat moeten we managen” of “… aansturen” en “Ik weet welke richting we opmoeten”. Tja, dat je vooraf nadenkt of gewoon voordenkt is duidelijk. Dat men zorgvuldigheid wil betrachten omdat de opdracht of het idee daarom vraagt, begrijpen we. Dat we voorafgaand aan een plan nogmaals iets controleren, kan ik me voorstellen. En dan stopt het geleuter en gaat het gebeuren. We hoeven niet de kabbala te ontrafelen.
En dan… gaat het wel eens fout. En nog eens wellicht. Of het gaat ineens goed, hoera! Wat er ook gebeurt het maakt eigenlijk allemaal niet zo heel veel uit. Ja, ik wil niet direct zeggen niets hoewel het daar wel op neerkomt. Overigens is het wel een fijne bezigheid om plannen te bedenken, verder uit te denken en te visualiseren. Dat kost weleens wat tijd en soms overmatig veel.
En toch moeten we ons niet laten beperken door het feit dat we het feitelijk allemaal niet weten. Niet weten wat de toekomst brengt, de gebeurtenissen vooraf niet zullen kennen en onze vooraf gemaakte plannen eigenlijk nooit zo doorlopen worden zoals we het vooraf bedacht hadden.
Pleidooi
Deze blogpost is een pamflet geworden om niet na te denken. Maar dat gaat me te ver. Dat is het bij nader inzien niet. Het komt er op neer dat angst voor wat er mogelijk gaat komen, hoe groot of hoe klein ook, toch de slechtste raadgever is. De pessimist sterft sowieso, de optimist leeft wellicht langer.
Leven op zekerheden en via lijstjes en controles doet mij denken aan buitengewoon slechte momenten in de geschiedenis. En ook aan mislukte persoonlijke acties. Die vervolgens wel vaak sterke verhalen opleveren. En daar kan over geschreven worden. En gedicht. Of gefilmd. Bespot.
We blijven ondernemen en risico’s nemen. En aan het einde van de dag hang ik graag in de hangmat met een gin tonic, stamper en citroenschijf erin. Laten we er ééntje nemen op de gezondheid, wie je ook bent, waar je ook zit en wat je ook doet….. of ga anders nu iets doen, doe maar wat.