Soms

wordt je overspoeld door dingen en zaken waarvan je denkt dat ze urgent zijn. Urgent vooral in jouw beleving en soms voor anderen. Erger wordt het als je soms ingaat op het verwachtingspatroon van je omgeving. Is dat eigen schuld of menselijke natuur? Een voorbeeld: dinsdagavond jongstleden woonde ik een concert bij van The Stone Roses uit Manchester. Deze groep is vijftien jaren uit elkaar geweest. Hoe dan ook, recensenten en andere zuurpruimen bleken later boos over het valse zingen en het uitblijven van een toegift. Ziehier het verwachtingspatroon dat soms opspeelt. Geen woord over het feit dat men blij was dat dit uitzonderlijke viertal na zulks een lange tijd samenspeelden en een plaat aan het opnemen is. In reactie op dit voorbeeld speelt mij soms de noodzaak op iets slechts te doen. Bijvoorbeeld het beroep van recensent bij wet te verbieden. Soms is het derhalve goed dat ik geen bananenrepubliek bestuur.

Vaak

denk ik dat er te veel gepraat wordt. Ook door mij, ja. Over alles en nog wat. Ook vaak meen ik ideeën te hebben en dan vooral goede! Het is vaak beter deze hersenspinsels direct te noteren want binnen deze brei bevindt zich heel soms een goede idee. Vaak denkt men te laat te komen en soms klopt dat en kom je ook te laat maar met een reden. Nog vaker maak je je zorgen om niets hetgeen vaak achteraf blijkt. Hoe komt dat nu? Is dat de tijd waarin we leven? Misschien of deels door het bombardement aan quasi dwingende boodschappen van buitenaf. Of vaak door onszelf in het leven geroepen werksystemen. Denk hierbij aan bedrijfsbeoordelingen of opdrachtnemerschap. En uiteraard door, daar hebben we ‘m weer, wederzijdse verwachtingspatronen. Vaak een patroon aldus van verwachtingen. Een patroon geeft vaak een voortdurend iets aan. Een verwachting geeft het wachten op van iets of iemand, naar aanleiding van een vaak van tevoren gemaakte afspraak. Maken we het ons nu buitengewoon moeilijk of hoort het er gewoon bij? Dat laatste is te gemakkelijke verklaring. Het lijkt vaak gecompliceerder in elkaar te zitten.

Altijd

verwacht ik in alles hetzelfde terug van anderen. Hetzelfde als hetgeen ik voorafgaand gaf, daarbij denkend dat dit waardevol was. Dat is waanzin, onzinnig en altijd buitengewoon stupide. Altijd verwachten we in het voorjaar steevast schitterend voorjaarsweer. Ook komen soms verwachtingen uit. Ja, dat gebeurt. Soms met regelmaat, hoever de onderlinge tijdstippen ook bij of uit elkaar liggen. Ik heb de neiging om te stellen dat gekoesterde verwachtingen wegzakken en altijd onverwachts terugkomen en zelfs af en toe uitkomen. Altijd kijken we terug en praten dan vaak de loop van gebeurtenissen aan elkaar. We verzinnen gewoon redenen erbij. Vrijwel altijd draaien we een verhaal in elkaar dat regelrecht in de verzamelde werken van de Gebroeders Grimm kan worden opgenomen. Ja, hoe bestaat het, het is pathologisch. Het moet een mechanisme zijn en misschien grotendeels ter behoud van ons zelfbeeld. Anders blijft er weinig van ons over en kunnen we bijvoorbeeld LinkedIn met alle schit-te-ren-de profielen overboord gooien.

Altijd is een mooi woord, een bijwoord van tijd en synoniem van onder andere steevast, permanent en doorlopend. Alle primaire processen lopen in ieder geval onophoudelijk door. Ademen, moeten eten, rusten, opstaan maar ook w.c.-bezoek, sterven en geboren worden. Lucky us!

Zo nu en dan

schrijf ik een nieuwe blogpost. Of deze nu wel of niet gelezen wordt. Nou ja, dat zeg ik nu om me een houding aan te meten. Het is ook een leugen en onwaar, ahum. Het is fijn als het zo nu en dan gelezen wordt, maar ja, fijn voor wat? Naar leescijfers of hits kijk ik niet, dat is wel de waarheid. Daar wil ik niets om geven. Als ik maar zo nu en dan één iemand bereik is dat al veel. Het zij zo en kome wat komt, ik schrijf verder, wat er ook gebeurt, waar ik ook ben, wat ik ook doe en wat er ook uit moge voortkomen. Fingers crossed…..